Księżniczka z krainy klonów

Dzisiaj na gościnnym i całkiem nieplanowanym występie panna napotkana w dosyć niespodziewanych okolicznościach, bo w pudle z zabawkami mojej dwuletniej siostrzenicy ciotecznej. Nie oczekiwałam, że w zbiorach dziewczynki w tym wieku znajdę lalkę tego rodzaju. Chociaż wnioskując po jej stanie, nie cieszy się chyba jeszcze zainteresowaniem - mała póki co preferuje piłki, szmaciane lalki i pluszowe misie większe od siebie ;)

Ogólnie czekała mnie mała podróż w świat targetu, do którego już od dawna nie należę. Czyli wycieczka pod hasłem "jak wyglądają lalki, którymi teraz bawią się dzieci?".

Zasadniczo można powiedzieć, że to jeden z wielu typowych, współczesnych kloników, zapewnie produkcji chińskiej, ale mimo tej ilości brokatu i różu ma w sobie coś sympatycznego. A może właśnie przede wszystkim ze względu na nie? W końcu ulubione księżniczki wszystkich małych dziewczynek powinny błyszczeć ;) Teraz, na stare lata można kręcić nosem, ale żadna się nie wyprze, że mając kilka lat wyobrażała sobie księżniczkę głównie w słodkich i połyskujących barwach.

Brunetka z niebieskimi oczami przy różowym stroju? Ciekawa kombinacja. Podobnie jak układ cieni na powiekach, ale on jednak jest po prostu... dziwny. Zwłaszcza ta zieleń. Co nie zmienia faktu, że mordka - na pewno skopiowana od któreś nowszej Baśki, czuję to przez skórę - nadal jest całkiem ładna.
Włoski lekko tylko zmierzwione w eksploatacji, w urodziwym odcieniu i miłe w dotyku, chociaż da się wyczuć sztywnawe tworzywo sztuczne, ale rootowane rzadko, dosyć dziwnie ułożone z pomocą jednej zwykłej gumki (co będzie lepiej widać na kolejnym zdjęciu), a korona/diadem... no cóż. Dopiero przy przeglądaniu zdjęć zauważyłam, że nie trzyma się na głowie tylko dzięki dobrej woli, a na plastikowych wichajstrach, którymi przyczepia się metki do niektórych ciuchów. Parafrazując tekst z jednego ze skeczy kabaretowych: chiński chwyt, ale działa.

Ciałko wzorowane na mattelowskim Belly Button, bez ruchomości w talii, z lekkiego plastiku, ale nie przypominające wydmuszki. Sygnatur nie stwierdzono, za to na plecach straszyło coś takiego:

Data przydatności do spożycia? xD
Ogólnie całe ciało sprawia wrażenie stosunkowo solidnego jak na klona, zwłaszcza, jeśli dołożymy gumowe nogi. Butów brak - bo po co podsuwać dziecku coś, co mogłoby połknąć?

Ubranko trochę jak włosy. Czyli, że ładne, że całkiem przyzwoicie się prezentuje, że żadnych prujących się nitek, ale w dotyku czuje się, że tanich włókien sztucznych ci tu dostatek, ale i te przyjmiemy, bo... bo tak.

Ot, taka ciekawostka. Można stwierdzić, że dobry klonik nie jest zły i to chyba najlepiej określa to znalezisko. Taki obecny odpowiednich klonów z moich czasów, podążający za wzorem współczesnej sobie Baśki. Kiedyś były takie, jak to my z lat 90. czy wczesnych dwutysięcznych pamiętamy, a teraz są takie. I tak pewnie najistotniejsze jest to, żeby się dzieciakom podobały. Gdybym miała te parę lat zamiast dwudziestu paru to... cóż, pewnie byłaby dla mnie w sam raz. O.